System

İnsan bilincinin kurgusu ve el ürünü (artefact) olarak duvar, köy, kasaba ve şehir denilen mekânların kurucu bir unsurudur.

Köy, kasaba ve şehir –yapısal olarak– kayda değer oranda “daha az duvar” ve “daha çok duvar” miktarı ile birbirinden farklılaşır. Zira günümüz şehirlerinde oda, ev, bina, sokak, cadde, park gibi kelimeler neredeyse bütünüyle “duvarlar-arası mekânlar veya boşluklar” şeklinde anlam kazanmaktadır. Buna bağlı olarak şehir hayatı “duvarlar-arası hayat”a dönüşmektedir. Bir başka deyişle, şehirlerde insan hayatı doğum odalarının duvarları arasında beliren sonra bina, sokak, cadde gibi mekânların duvarları arasında akan ve nihayetinde mezarların karanlık duvarları arasında kaybolan bir süreç hâline gelmektedir. Bu süreç içinde insanın benliği ve dış dünya arasında kurulan ilişki genelde duvarlara referansla şekillendiği için, duvarlar “ben” ve “dünya”nın birbirine örülme tarzının bir tezahürü (örgü) olarak özel bir boyut kazanmaktadır. Bu özel boyuta rağmen, günlük hayatımızda duvarların neden bilincimizin farkındalık alanına yeterince girmediği merak uyandırıcı bir sorudur. Acaba bu sorunun kaynağı, insan bilincinin bir kurgusu ve el ürünü olan duvarların semiyotik sıradanlığı (kendi ötesine işaret edişi) ile ilişkili olabilir mi?

Yoksa o, duvarların gördükleri işlev açısından kolayca teşhis edilmeleri bağlamında zaten gelenek içinde yorumlanmış olmalarıyla mı alakalıdır?

The construction of human consciousness is a fundamental aspect in the creation of spaces such as walls, villages, towns, and cities, which are all artifacts.

Structurally, villages, towns, and cities differ from one another through the quantity of "less wall" and "more wall." In contemporary cities, words such as room, house, building, street, and park have become almost entirely defined as "spaces or voids between walls." Consequently, city life has become a "life between walls." In other words, human life in cities has become a process that emerges between the walls of birthing rooms, flows between the walls of buildings, streets, and avenues, and finally fades away between the dark walls of graves. Since the relationship between an individual's self and the external world is typically shaped through walls, walls gain a particular dimension as a manifestation of the interweaving of the "self" and the "world." Despite this special dimension, it is intriguing why walls do not sufficiently enter our awareness in our daily lives. Is the source of this issue related to the semiotic ordinariness (pointing beyond themselves) of walls, which are artifacts of human consciousness and construction?

Or is it related to the fact that walls are already interpreted within tradition due to their easily recognizable functional roles?